बघता बघता मीनल चार पाच वर्षांची झाली !
आणि तिचं नवं रूप समोर आलं ! तशी तिची आई चरकली !
मीनल बंगळीकडे बघत राहायची ! खांबाला टेकून उभी राहायची !
पण तिच्या डोळ्यात विलक्षण चमक असायची ! कुणी प्रिय व्यक्ती भेटल्यावर जशी डोळ्यात चमक येते ,तशी !
आणि सुरुवातीला हे फक्त रात्रीच व्हायचं !
सविताच्या लक्षात यायला वेळ लागला ,पण तिला जेव्हा समजलं ,तिची पाचावर धारण बसली !
घरातील मोलकरीण येऊन सांगू लागली !
" ताईसाहेब ,एक सांगू का ?"
सविताने सहज होत विचारलं ! तिला वाटलं ,हि काही अडचणीत असेल ! सविताने विचारलं ,"काय गं ,बोल ना !"
"काही नाही , आपल्या मीनल ताई सध्या जरा वेगळ्याच वागतात ! मिनलचं नाव आलं ,आणि सविता नकळत पणे सावध झाली .
एकुलती एक मुलगी होती ! तिच्या पाठी अजून तरी पुन्हा पाळणा हलला नव्हता ! त्यामुळे ती सर्वांचा जीव कि प्राण होती !
सविताने घाबरून विचारलं , "ताईसाहेब ,घाबरू नका ! पण मला जाणवलं ,म्हणून तुम्हाला सांगतेय ! मिनलताई रात्रीच्या वेळेस बंगळीकडे पाहून बडबड करत असतात . "